...een klein meisje met rode krullen. Ze ging graag op bezoek bij haar tante, waar het stiekem toch al allemaal anders was dan thuis, hier mocht je thee met veel suiker drinken en 'Godfried Bomans' uitroepen als je iets op je teen liet vallen. Op een dag liet tante haar tekeningen zien. Ze noemde ze 'mandala's'. Het meisje keek haar ogen uit. Wat kon haar tante mooi tekenen, dat wilde ze later ook. Omdat het zulke bijzondere tekeningen waren heeft het meisje het altijd onthouden en stiekem gehoopt dat ze dit ooit nog zou leren.
18 jaar later, het meisje is groot geworden. De rode haren zijn gebleven. Op een zaterdag loopt ze in een boekenwinkel en ineens valt haar oog op:
Meteen denkt ze terug aan toen ze nog een klein meisje was. De wens om mandala's te tekenen is gebleven en met een boek vol uitleg en tips is er geen excuus meer om er aan te beginnen.
Het boek wordt gekocht, de potloden uit de kast gehaald en de eerste streken op het papier worden aarzelend gezet.
Na een wat angstige start, als ze het maar kan..., begint ze er plezier in te krijgen en langzaam begint de eerste mandala vorm te krijgen.
Ze heeft de smaak te pakken en de dag erna staat de volgende alweer op papier!
Elk vrij momentje grijpt ze naar de kleurpotloden en voelt zich stiekem weer het kind van vroeger, zo in de ban van de mooie tekeningen.
Je hebt vast wel door dat dat meisje nu ook dit berichtje aan het typen is. Maar niet lang meer, er ligt nog een mandala te wachten om afgemaakt te worden! :-)
